مرحوم صدرالمتألهین مؤلف کتاب گرانقدر و شریف «اسفار»، که دارای عالیترین مسائل و دقائق فلسفی است، با اینکه از فیلسوفان بزرگ و صاحب مکتب فلسفی است، اما هنگامیکه دچار مشکل علمی می شد، از «کهک»[1] به قم می آمد، به حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) مشرف می شد و به آن بانوی بزرگوار توسّل می جست تا مشکلش برطرف شود. این ناشی از روح تعبد آن فرزانه است که مقام والای علمی و غرور دنیا او را نفریفت.

امام خمینی نمونه ي کامل انسان متعبّد

یکی از امتیازهائی که موجب ارادت کامل همه به استاد بزرگوار و رهبر عظیم الشأن انقلاب اسلامی شده است، روح تعبد آن بزرگ مرد خدا است.

حاج آقا مصطفی (رحمة الله علیه) که از عمق، تعبّد و تسلیم پدر بخوبی آگاه بود، می فرمود که «امام» همواره ساعت 9 شب به حرم مطهّر علی بن ابیطالب (ع) مشرف می شد و این تشرف در طول سالیانی که ایشان در نجف اقامت داشتند حتی برای یک شب نیز، قطع نشد. «امام» وقتی وارد حرم مطهّر می شدند، مانند عامه ي مردم بر در و دیوار بوسه می زدند، ضریح مطهّر را در آغوش می کشیدند و سپس در کنار ضریح زیارت جامعه ي کبیره را می خواندند.

می فرمود: «یک شب که هوا طوفانی و بسیار بد بود و بیرون رفتن از منزل کاری بسیار مشکل می نمود، «امام» به رسم عادت برای تشرف به حرم مطهّر آماده می شد». به ایشان عرض کردم: «حضرت دور و نزدیک ندارند و همه جا حاضرند. امشب، که هوا نامساعد است، به حرم مشرف نشوید و زیارت جامعه را همینجا بخوانید».

امام با تبسم فرمودند که: مصطفی! روح «عوامانه» را از ما نگیر.

اینکه حضرت امیر (علیه السلام) دور و نزدیک ندارد یک سلسله بحثهای علمی است و در جای خود درست است. اما روح تعبد ما را بر این می دارد که به حرم مطهّر ائمه و امام زادگان (صلواة الله علیهم اجمعین) مشرف شویم، در و دیوار و ضریح را ببوسیم، در آستانه ي آن مرقدهای پاک بر ساحت مقدس آن اولیاء خدا عرض ادب کنیم، بر آنها سلام عرض کنیم و دعا بخوانیم و توسل بجوئیم. از آن که پیشوایان دین چنین می کردند اگر چه داشتن روح تعبد و تسلیم در مقام احکام و وظائف شرعی، بویژه برای کسانی که دارای اندک علم یا دارای مقام و شهرت اند، بسیار مشکل است، ولی وقتی خداوند تعالی تفضل کند و قلب انسان الهی بشود، همه امور آسان و هموار خواهد شد.

پي نوشت ها:

 [1]. کهک نام روستائی است در حدود 15 کیلومتری قم.